در اخبار خواندم آقای احمدی نژاد در یک سخنرانی خصوصی و دوستانه در مجمع هواداران خویش، اسرار بر کناری آقای منوچهر متکی وزیرخارجه سابق را که در سفر خارجی سر میز ناهار یا شام وزیر خارجه کشور میزبان به او اطلاع داده، برملا کرده است.

دکتر احمدی نژاد گفته، چون چهار تن از دیپلماتهایی که ایشان موافق با عزیمت آنها به خارج نبوده در سفرش به خارج پناهنده شدند، ایشان از وزیر امور خارجه ای که به این مسایل دقت نمی کرده ناراضی بوده و انتصاب نامبرده هم از اول با آقای رئیس جمهوری نبوده است.آقای احمدی نژاد می گوید: در جلسه مهمی تصمیم به برکناری آقای متکی گرفته شده، اما جناب وزیر امور خارجه سه ماه سه ماه در سفر بوده و دست آقای رئیس جمهور به ایشان نمی رسیده که به وی ابلاغ کند قصد ندارد در کابینه اش ادامه خدمت دهد.بعد می گوید: وقتی به ایشان گفته اند که بهتر است پست معاونت را بپذیرند یا رئیس سازمان انرژی اتمی شوند، آقای متکی گفته یک تک پا می روم سنگال را هم ببینم آرزوی دیدن این کشور در دلم نماند، عقده نشود، آنجا می روند و آقای دکتر احمدی نژاد دستور می دهند ابلاغ مشارالیه تهیه و امضا شود، دوشنبه که برگشتند به جناب متکی ابلاغ گردد. ایشان (یعنی آقای دکتر متکی) می روند سنگال، از قرار از آثار باستانی و تاریخی و جاذبه های توریستی قاره آفریقا خوششان می آید. از همان جا به دفتر کارشان تلکس می زنند که دست نگه دارید. مأموریت مرا تمدید کنید، با رؤسای جمهوری های آفریقا اختلاطی بکنم، سیاست ایران را ابلاغ کنم، سر فرصت بازمی گردم.

در اینجا گویا ابلاغ صادر شده بوده و ناچار موضوع به آفریقا و سنگال نیز اطلاع داده می شود. وزیر امور خارجه گریز پا، سر میز ناهار یا شام از ماجرا مطلع شده گویا در اتومبیل مخصوص تشریفات و اسکورت پلیس و اقامتگاه ایشان تغییراتی می دهند و پرستیز سیاسی دولت ایران نیز مورد سؤال قرار می گیرد.من وقتی این شرح را که تا لحظه نوشتن این مقاله تکذیب نشده، در جراید خواندم، هم به جانب رئیس جمهوری حق دادم و هم چندان گناهی را متوجه آقای وزیر امور خارجه سابق ندانستم؛ زیرا سه هزار سال است کار به دستان این مملکت از دوران تصدی پستهای دولتی برای سیر و سفر استفاده می کنند و سفر با امکانات و امتیازات دولتی از ورزشهای عالی و عادی سیاستمداران ایرانی است.

خشایارشا هنگامی که برای جنگ با یونانی ها می رفت 1000 زن و کنیز خود را همراه برد تا ضمن فتوحات نظامی، خوشگذرانی هم بکند.حالا بپرسید آیا ژنرالها و مارشالهای خارجی هم زن و بچه خود را در جنگها همراه می بردند؟ آیا سزار و ناپلئون و مارشال رومل و مارشال مونتگمری و ژنرال پرشینگ و ژنرال آیزنهاور هم با خدم و حشم به سفر جنگی می رفتند؟آیا نشنیده اید ناصرالدین شاه و مظفر الدین شاه و احمد شاه هر کدام به بهانه ای سه بار به سفر فرنگستان رفته اند؟ آیا کم بودند رجال و سیاستمداران و نخست وزیران ایرانی که پیوسته به سفر می رفتند؟

می گویند دکتر اقبال، مدیرعامل شرکت نفت 6 ماه از سال را در سفرهای خارجی بود. می گویند هویدا هر از چند گاه به سفرهای خارجی می رفت. حتی آن سال آخری 1356 با آن همه گرفتاری یک ماه رفت در جزایر یونان کنگر خورد، لنگر انداخت.اشرف پهلوی یک روز در میان در سفر چین و پاکستان و عربستان و استرالیا و مراکش و تاتارستان و مغولستان و اروپا و آمریکا بود. نماینده ایران در سازمان ملل شده بود و رئیس کمیسیون حقوق بشر، در حالی که در ایران تیمسار نصیری دستور می داد مخالفان دولت را داغ کنند و روی صندلی برقی بنشانند و با کابل و دستگاه آپالو شکنجه شان بدهند.می گویند رئیس آخرین مجلس شورای ملی رژیم سابق در آن ماه های شلوغی در پاییز و زمستان 1357 مدتی رفته بود پاریس. بعد برگشت به ایران به او گفتند، آقای مهندس ریاضی چرا برگشتی؟

ممکن است اوضاع عوض شود و برایت گران تمام شود. پاسخ داد: ای آقا آنجا یک فنجان چای 26 تومان تمام می شود. یک ناهار 500 تومان. دیدم صرف ندارد، برگشتم! اتابک امین السلطان پس از عزل از صدارت در سال 1322 ه.ق عزم سفر مکه کرد، اما از راه روسیه و چین و ژاپن و آمریکا و اروپا دور جهان چرخید و خود را در موسم حج به مکه رساند. خیلی هم به او احترام گذاشتند؛ زیرا اگر چه دیگر صدر اعظم نبود، اما صدها هزار تومان به صورت لیره و فرانک و دلار در کیسه داشت و غمش نبود.حالا این سفری بودن در خون و رگ و پی ماست. امثال بنده نداریم برویم سفر خارجی. در داخل هم به هواپیماها اعتمادی نیست.

جاده ها هم که سالی 20 هزار کشته می دهد. بهتر است در خانه ها بنشینیم و تلویزیون نگاه کنیم! از قدیم گفته اند، «یک ده آباد بهتر از صد شهر خراب»... به جای ما آقای متکی می رفته است. اکنون آقای صالحی می رود. سفرهای مقامات زیاد است. از بس می روند، رئیس جمهور کشور می گوید «سه ماه سه ماه وزیر امور خارجه اش را گیر نمی آورده به او ابلاغ کند از کارش برکنار شده است». هر کس دستش به جایی بند می شود سفر پشت سفر می رود. هیچ جا که نمی رود سفر حج عمره و تمتع پشت سر هم می رود. حالا معلوم نیست گله آقای رئیس جمهوری از وزیر امور خارجه سابقشان چیست؟ ایشان وزیر خارجه بوده، خارجه هم یعنی خارجه! باید می رفته است. امثال من و دبیر اجتماعی روزنامه قدس که نباید می رفتیم!